Apoiamos a convocatoria da concentración convocada por Pacma para este DOMINGO na Coruña en #MariaPita ás 12:00
#LoboVivo #LoboProtexido #HaiQueEstar
*MANIFESTO O FINAL
Dende a Área de Natureza de Ecoloxistas Galiza Atlántica Verde sumámonos a esta convocatoria para opoñernos de xeito rotundo contra a caza do lobo. Todas as persoas coñecemos a súa función primordial nos ecosistemas e estamos fartas de que se criminalice a un animal da especie que sexa con bulos e lendas terroríficas que rozan o absurdo.
Tamén queremos manifestar o noso rexeitamento o negocio e actividade da caza en todas as súas modalidades por ser cruel, innecesaria e moi perigosa tamén para as persoas, tal como reflicten as estadísticas por mortes “accidentáis”, sendo tan so o negocio e divertimento duns poucos que teñen secuestrados os montes e espazos naturais.
Cada vez é maior o clamor sobre o rexeitamento da caza na sociedade, tamén no rural, onde moitas compañeiras sinten auténtico terror polas súas vidas e polos que queren verse ameazadas por estes “señores da guerra” que dende a súa visión antropocentrista consideran que o rural, o territorio, personas e especies de toda índole poden ser usadas o seu antoxo e beneficio, sembrando ameazas e terror nos veciños e veciñas, xerminando o seu ideario.
Por todo isto berramos ben alto e claro: Lobo Vivo, Lobo Protexido e Non é deporte é matanza!!
A modo de exemplo e breve reseña queremos deixar un par de ligazóns sobre os beneficios do lobo:
O MANIFESTO – GALEGO
A emenda aprobada o 20 de marzo para expulsar ao lobo do LESPRE, é unha auténtica sen razón. Atención aos datos numéricos.
De todo o desperdicio alimentario que se produce no noso país, o do lobo representa escasamente un 0,27%, mentres que os residuos que nós xeramos a nivel doméstico supoñen o 85%. De verdade que esa cifra xustifica a matanza de centos de lobos ao Norte do Douro, como adiantan os gobernos de Cantabria ou de Castela e León, por exemplo? Matanza que, doutra banda, podería comezar en calquera momento.
O lobby de gandeiros en extensiva e, como non, o de cazadores, moitas veces coincidentes, aplauden a emenda ata coas orellas.
Que ilusos! Crerán que, quen teña depositado en lupus a saúde dos ecosistemas ibéricos e nosa propia saúde, imos quedar de brazos cruzados? Se fose así son máis necios do que pensaba.
A nós, quen nos apoiamos na Ciencia da Ecoloxía e da Conservación seguirannos tendo de fronte defendendo un patrimonio natural que a ninguén pertence, porque de lobos conformámonos como eles de nós. Preparados estamos, porque durante estes anos de tregua mantivémonos en alerta e en constante indagación para defender a súa causa, a de lupus, que é a nosa. Dispostos para rebaterlles todo o que se lles ocorra para terminar facendo un rebuñito de papel con todo iso e xogar a encestarlo na fogueira das falsidades.
Tan preparados como para argumentar que os danos á cabana gandeira, por parte do lobo, aumentan ao ano seguinte de exercer control letal sobre a súa poboación. Algo do todo lóxico por outra banda. Se se diezma a manada ou o grupo familiar os restantes preferirán cazar unha ovella mansa que abater a un ungulado con cornos que os utilizará para tentar zafarse deles. Sobre todo, se esa ovella non está adecuadamente protexida como sería de lei. Imos, que a matanza dalgúns exemplares de lobos, lonxe de reducir os danos á gandería, increméntaos. Isto coñécese, como pouco, desde 2013, a través de estudos científicos realizados en Yellowstone, nos Estados de Idaho, Montana, Wyoming, ou no Principado de Asturias.
O proxecto de lei onde se “coou“ a emenda establece fins e estratexias que incumben a produtores, distribuidores e consumidores. Os gandeiros, como produtores de carne e derivados, pódense ver obrigados a dispoñer dun plan de prevención para minimizar os riscos que xeren residuos como froito da súa actividade.
Un adecuado plan de manexo do gando gardaría relación, entre outras cousas, coa tenencia de cans protectores, de curros e de pastores que eviten o estrés aos animais ou a matanza, en caso de ser atacados por lobos, por exemplo. Pois hete aquí que o lobby de gandeiros non o ve desta maneira. Entenden que, se a súa actividade produtiva sucede en territorio lobero, a quen hai que eliminar do seu hábitat é ao lobo, en caso de ameaza ou de ataque; e a administración debe autorizalo para solucionar o conflito e correr cos gastos que se xeren no proceso. Pero quen é o “okupa” neste caso, o gandeiro ou o lobo?
A humanidade con conciencia e ética ecolóxica non está para ver como este colectivo bota unha vez máis balóns fóra, senón para esixirlles responsabilidades ou, dito doutra maneira, profesionalización. De non ser así que se dediquen a outra cousa.
Chegado a este punto conviría preguntarnos: os grupos políticos que apoiaron a emenda están á altura moral que se require para preservar a vida no noso Planeta? A do lobo? A nosa? A do seu gando? Apostar polo control letal do lobo, por todo o argumentado ata aquí, parece propio de persoas de baixa estofa moral.
Tamén é tempo de atopar sistemas dialógicos substituíndo a lóxica do dominio propia do sistema patriarcal. Para os gandeiros e os cazadores a dialógica que establecen co gando e o lobo é exclusivamente monetaria. Exercéndoa experimentan dominio, poder e pracer. Para a elaboración da emenda en cuestión, non contaron con suxeito algún que non fose o gandeiro, os demais axentes son obxectos. Cabezas de gando, litros de auga consumida na produción dos seus tecidos, vexetación rumiada para a súa transformación en proteína ou terras compradas ou alugadas polo empresario. No escenario vital dese colectivo, e o dos cazadores, algúns políticos profesionais ou quen lles apoia co seu voto, só hai obxectos cárnicos ou pezas de adorno colgadas no salón das súas casas coas fauces ensanguentadas, neste caso as do lobo, intercambiables por billetes de diñeiro.
Que sistema moral sostén ese mercadeo destrutor de vida, por moi legal que sexa?
LOBO VIVO LOBO PROTEXIDO
EL MANIFIESTO – CASTELLANO
La enmienda aprobada el 20 de marzo para expulsar al lobo del LESPRE, es una auténtica sin razón. Atención a los datos numéricos.
De todo el desperdicio alimentario que se produce en nuestro país, el del lobo representa escasamente un 0,27%, mientras que los residuos que nosotros generamos a nivel doméstico suponen el 85%. De verdad que esa cifra justifica la matanza de cientos de lobos al Norte del Duero, como adelantan los gobiernos de Cantabria o de Castilla y León, por ejemplo? Matanza que, por otro lado, podría comenzar en cualquier momento.
El lobby de ganaderos en extensiva y, cómo no, el de cazadores, muchas veces coincidentes, aplauden la enmienda hasta con las orejas.
¡Qué ilusos! ¿Creerán que, quienes tenemos depositado en lupus la salud de los ecosistemas ibéricos y nuestra propia salud, nos vamos a quedar de brazos cruzados? Si fuera así son más necios de lo que pensaba.
A nosotros y nosotras, los que nos apoyamos en la Ciencia de la Ecología y de la Conservación nos seguirán teniendo de frente defendiendo un patrimonio natural que a nadie pertenece, porque de lobos nos conformamos como ellos de nosotros. Preparados estamos, porque durante estos años de tregua nos hemos mantenido en alerta y en constante indagación para defender su causa, la de lupus, que es la nuestra. Dispuestos para rebatirles todo lo que se les ocurra para terminar haciendo un rebuñito de papel con todo ello y jugar a encestarlo en la hoguera de las falsedades.
Tan preparados como para argumentar que los daños a la cabaña ganadera, por parte del lobo, aumentan al año siguiente de haber ejercido control letal sobre su población. Algo del todo lógico por otra parte. Si se diezma la manada o el grupo familiar los restantes preferirán cazar una oveja mansa que abatir a un ungulado con cuernos que los utilizará para intentar zafarse de ellos. Sobre todo, si esa oveja no está adecuadamente protegida como sería de ley. Vamos, que la matanza de algunos ejemplares de lobos, lejos de reducir los daños a la ganadería, los incrementa. Esto se conoce, como poco, desde 2013, a través de estudios científicos realizados en Yellowstone, en los Estados de Idaho, Montana, Wyoming, o en el Principado de Asturias.
El proyecto de ley donde se ha “colado” la enmienda establece fines y estrategias que atañen a productores, distribuidores y consumidores. Los ganaderos, como productores de carne y derivados, se pueden ver obligados a disponer de un plan de prevención para minimizar los riesgos que generen residuos como fruto de su actividad.
Un adecuado plan de manejo del ganado guardaría relación, entre otras cosas, con la tenencia de perros protectores, de rediles y de pastores que eviten el estrés a los animales o la matanza, en caso de ser atacados por lobos, por ejemplo. Pues hete aquí que el lobby de ganaderos no lo ve de esta manera. Entienden que, si su actividad productiva sucede en territorio lobero, a quien hay que eliminar de su hábitat es al lobo, en caso de amenaza o de ataque; y la administración debe autorizarlo para solucionar el conflicto y correr con los gastos que se generen en el proceso. ¿Pero quién es el “okupa” en este caso, el ganadero o el lobo?
La humanidad con conciencia y ética ecológica no está para ver como este colectivo echa una vez más balones fuera, sino para exigirles responsabilidades o, dicho de otra manera, profesionalización. De no ser así que se dediquen a otra cosa.
Llegado a este punto convendría preguntarnos: ¿los grupos políticos que han apoyado la enmienda están a la altura moral que se requiere para preservar la vida en nuestro Planeta? ¿La del lobo? ¿La nuestra? ¿La de su ganado? Apostar por el control letal del lobo, por todo lo argumentado hasta aquí, parece propio de personas de baja estofa moral.
También es tiempo de encontrar sistemas dialógicos sustituyendo la lógica del dominio propia del sistema patriarcal. Para los ganaderos y los cazadores la dialógica que establecen con el ganado y el lobo es exclusivamente monetaria. Ejerciéndola experimentan dominio, poder y placer. Para la elaboración de la enmienda en cuestión, no han contado con sujeto alguno que no fuera el ganadero, los demás agentes son objetos. Cabezas de ganado, litros de agua consumida en la producción de sus tejidos, vegetación rumiada para su transformación en proteína o tierras compradas o alquiladas por el empresario. En el escenario vital de ese colectivo, y el de los cazadores, algunos políticos profesionales o quienes les apoyan con su voto, solo hay objetos cárnicos o piezas de adorno colgadas en el salón de sus casas con las fauces ensangrentadas, en este caso las del lobo, intercambiables por billetes de dinero.
¿Qué sistema moral sostiene ese mercadeo destructor de vida, por muy legal que sea?
LOBO VIVO LOBO PROTEXIDO